روش‌های مجاز برای اعمال شرایط 100-30 در تحلیل دینامیکی سازه کدام است؟
اصولاً در اغلب ساختمان ها به دلایل مختلف آیین نامه ای باید شرایط 100-30 اعمال گردند. در این خصوص روش های مختلفی وجود دارد که مهمترین آنها در ذیل آمده است. در خصوص صحت روش‌های دیگر باید کنترل‌های مورد نیاز قبل از استفاده انجام گیرد.
1. روش بار دستی : اساس این روش بر محاسبه ی بارهای دینامیکی بصورت دستی یا استخراج آنها از یک بار دینامیکی محاسبه شده توسط برنامه و اعمال آنها بر روی مدل می‌باشد. البته این روش سه عیب دارد یکی اینکه با هر تغییر در ابعاد و مقاطع مدل باید کلیه بارها مجدداً محاسبه گردند و بر روی مدل اعمال شوند. دوم اینکه کنترل این روش نیز به راحتی میسر نمی‌باشد و احتمال عدد سازی در آن وجود دارد. سوم اینکه اثرات متعامد در همپایه کردن آن دیده نمی‌شود. تنها مزیتی که برای این روش عنوان میشود این است که سازه سبکتر خواهد شد که با توجه به عیب دومی که برای آن ذکر شد، احتمالاً منشاء آن معلوم شود.
2. روش ترکیب بار : بارهای دینامیکی را بصورت تک جهته تعریف شده و در ترکیبات بار با یکدیگر ادغام می‌شوند این روش نسبت به سایر روش‌ها منطقی تر می‌باشد. چرا که نیروها هرکدام در جای خود استفاده شده و بدون ماکزیمم گیری در طراحی استفاده می‌گردند. لکن این روش ساخت ترکیب بارهای متعدد را می‌طلبد.
3. روش دوران: با تعریف تعداد زیادی نیروی دینامیکی که با یکدیگر زاویه دارند، وضعیت عام تری نسبت به شرایط 100-30 را اعمال نمود. البته با توجه به بررسی های صورت گرفته باید در نظر داشت که این اختلاف زاویه باید در محدوده ی زیر 10 درجه قرار گیرد که کار را کمی دشوار می‌نماید. لازم به ذکر است که زوایای 15 درجه و بالاتر که معمول است دارای خطای زیادی در برخی مدلها می‌باشند. همچنین در این روش همپایه کردن با مشکلات اساسی روبرو است که از دقت آن می‌کاهد.
4. روش تعریف کردن ضرایب و ادغام توسط نرم افزار : در این روش سعی میشود که کاربر با مسائل مربوط به 100-30 دخیل نگردد و آن را به عهده ی نرم افزار می‌گذارد. نتیجه ی کار نیز بخاطر نحوه ی محاسبه عموماً دست بالاتر از سایر روش ها بدست می‌آید. این روش زیر مجموعه‌ی CQC بوده و حالت های مختلف آن تنها در پارامترهای مربوط به Directional Combination با یکدیگر تفاوت دارند. همچنین برای هم پایه کردن این روش نیاز است که دو بار دینامیکی جداگانه ی یک جهته تعریف نمود و ابتدا آنها را همپایه کرد، سپس ضرایب مورد استفاده از آنها را در این روش ها به کار برد. در این حالت‌ها عملاً یک بار دینامیکی اصلی برای محاسبه و طراحی سازه تعریف میشود و دو بار دینامیکی مجازی برای همپایه نمودن در کنار آن وجود دارند که در طراحی استفاده نخواهند شد.
4-1. استفاده از SRSS و ضرایب 1و1 برای هردو جهت: با توجه به فلسفه‌ی روش SRSS باید توجه داشت که در این روش برای هر دو جهت باید از ضریب یک استفاده شود و بحث 100-30 بصورت داخلی هرچند دست بالاتر منظور گرفته میشود.
4-2. روش استفاده از ABS و اعمال ضریب 0.3 برای Orthogonal SF و تعریف ضرایب 1و1 برای هر دوجهت. در اینصورت نرم افزار بصورت داخلی ضریب 30 درصد را در یکی از جهات ضرب کرده و با جهت دیگر جمع می‌نماید. این کار را برای جهت دیگر نیز انجام داده و مقدار قدر مطلق بزرگتر را بعنوان جواب باز می‌گرداند.